Bij overlijden door zelfmoord komt bij nabestaande vaak de vraag op: “Was ik dan niet belangrijk genoeg om voor te blijven leven?”
Ook ik heb me afgevraagd of ik, zijn kinderen, het aanstaande kleinkind dan niet genoeg redenen waren om voor te blijven leven. Om vervolgens tot de conclusie te komen: “Kennelijk niet!” Deze vraag en dat antwoord bleven door mijn hoofd spoken. Het maakte de pijn alleen maar erger. Tot ik me realiseerde dat ik die vraag niet meer aan Peter zelf kon stellen. Laat staan zijn antwoord horen. Het antwoord: “Kennelijk niet” is dus míjn antwoord, míjn conclusie.
Dit gaf mij de ruimte om er anders naar te gaan kijken en het inzicht dat ik dus ook een ander antwoord kon bedenken. Wat als het leven voor hem te zwaar en ondragelijk geworden was? Stel dat hij geen uitzicht meer zag op een beter leven. Ik weet dat Peter vond dat hij op een aantal gebieden in zijn leven gefaald had. Hij ging zichzelf steeds meer als een mislukkeling zien en de schaamte en schande hierover werden steeds groter. Door omstandigheden kon hij deze kwelling niet de baas worden. En dat maakte het alleen nog maar erger. Een neerwaartse spiraal.
Daaruit trek ik nu de conclusie dat hij zíchzelf niet meer belangrijk genoeg vond om voor mij, voor ons, te blijven leven.
Zeker weten zal ik het nooit maar de gedachtegang : “Ik was voor hem kennelijk niet belangrijk genoeg om te blijven leven”, is als een verwijt en maakte mij verdrietig en boos. Het andere inzicht heeft bij mij geleid tot meer begrip, mededogen en uiteindelijk vergeving.
Reactie plaatsen
Reacties