Schuldgevoel is zo’n herkenbare emotie of gedachten als je iemand verloren bent door zelfdoding. Schuldgevoel omdat er als laatste ruzie is geweest. Schuldgevoel omdat het leek of er niets aan de hand was. Schuldgevoel omdat je het niet hebt zien aankomen. Schuldgevoel omdat je te laat was. Schuldgevoel omdat je niet door de façade die hij/zij opwierp heen hebt kunnen kijken. Schuldgevoel omdat je voor jezelf koos en de keuze van die ander daar een gevolg van leek.
Vul zelf maar aan als jouw situatie er niet bij staat. Ik kan ze bijna allemaal aankruisen.
De omgeving roept dat je je niet schuldig moet voelen. ‘Het is niet jouw schuld’, ‘Het was zijn/haar eigen keuze’. Goed bedoelde adviezen waar je niets mee kan. Je zou je bijna nog schuldig gaan voelen omdat je je wel schuldig voelt. Ook al zegt je verstand dat je niet schuldig bent.
Gevoelens onderdrukken heeft nog nooit gewerkt. Dus kan je ze maar beter erkennen en accepteren. Wat ook weer niet wil zeggen dat je je leven lang eronder gebukt hoeft te gaan. Je kan pas iets verwerken als je begint te erkennen dat het er is.
Ik maakte 10 jaar geleden een keuze om, letterlijk, afstand te nemen van de situatie thuis. Hij maakte daarop de keuze om zijn leven te beëindigen. Oorzaak en gevolg lijken een duidelijk verband de hebben. Gedachten als: ‘had ik maar…’, ‘wat als…..’ of ‘als ik niet…..’, spookten door mijn hoofd en het schuldgevoel stak de kop op.
Daarnaast ook boosheid. Op hem en op mezelf. Ik had hem in de steek gelaten, hij had mij in de steek gelaten. Chaos in mijn hoofd. Ik kwam er niet uit.
Uiteindelijk vond ik een weg uit deze maalstroom van gedachten. Namelijk : VERGEVING
Vergeving is niet hetzelfde als goedkeuring of onverschilligheid. Vergeven doe je niet voor die ander maar voor jezelf.
Tussen het overlijden en de begrafenis heeft P. in ons huis opgebaard gelegen. Gelukkig was hij ‘toonbaar’. Ik heb heel wat uren naast zijn kist gezeten. Alleen wij twee. Ik heb tegen hem gepraat, over zijn handen en wang geaaid, gebeden voor hem gezegd. In die dagen heb ik hem vergeving gevraagd voor alles waarvan ik dacht dat ik hem tekort gedaan had. Voor de keren dat ik hem in zijn beleving in de steek gelaten heb omdat ik voor mezelf koos. Ik heb mijn verdriet, mijn teleurstellingen, mijn gevoel door hem in de steek gelaten te worden, tegen hem geuit. En mijn vergeving naar hem uitgesproken.
We hielden zielsveel van elkaar en toch zijn we niet verantwoordelijk voor elkaars geluk. Iedereen kiest altijd datgene wat op dat moment voor hem/haar de beste keus lijkt.
Toen kwam er rust door vergeving. Ik vergaf hem en ik vergaf mezelf. Ik voelde ook zijn vergeving naar mij en sprak de wens uit dat hij naast rust hopelijke ook vergeving van zichzelf gevonden had.
Later kwam ik nog iets tegen dat me tot op de dag van vandaag helpt.
Het heet Ho’oponopono.
Wikipedia: Ho’oponopono. Een oude Hawaïaanse manier van verzoening en vergeving. Als iemand fysiek of geestelijk ziek was, kwam de familie bij elkaar om hoʻoponopono te doen. Tegenwoordig wordt hoʻoponopono binnen de familie geleid door een ouder familielid of wordt het vergevingsproces individueel uitgevoerd.
Op Youtube zijn ook meditaties hiervan te vinden.
Het is het meerdere keren herhalen van 4 korte zinnen:
- I love you
- I’am sorry
- Please forgive me
- Thank you
Mijn vertaling naar het Nederlands:
- Ik hou van je
- Het spijt me zo
- Vergeef me alsjeblieft
- Dank je wel
Echt een aanrader.
Reactie plaatsen
Reacties
Wat een mooi blog Ellen! Al heb ik niet een gelijksoortige ervaring, ik herken het proces van schuldgevoel en (zelf)vergeving. Ho'oponopono heeft mij daar ook bij geholpen. De zinnen kunnen overkomen alsof je je onderdanig opstelt naar een ander. Maar daar gaat het niet om. Je spreekt het uit naar jezelf. En dat geeft rust.