Nog een paar dagen en dan is het precies 10 jaar geleden dat mijn man Peter vond dat zijn leven te zwaar werd en jij eruit stapte.
De eerste paar jaar was ik de hele maand augustus de hele film van de dagen voorafgaand aan Peters sterfdag aan het terugspoelen. Inclusief de gebeurtenissen van maanden ervoor die al een opmaat waren naar die fatale dag. Wat een zelfkwelling en wat een hel was het elk jaar weer.
Totdat ik een blog las van Christina Rasmussen: ‘Don’t get on the Anniversary train.’ Die kan je nog steeds opzoeken maar dit is een uittreksel en mijn eigen invulling er van.
De 'verjaardag' van de fatale datum vergelijkt zij met een grote zware trein die het perron nadert. Oud, log en met een hoop lawaai, daardoor weet je al van verre dat hij er aankomt. Op tijd en volgens schema. Jij wordt verwacht op die trein te stappen en die hele zware reis van station tot station alle uren van die dag weer mee te maken. Het duurt een eeuwigheid voordat hij morgen op zijn bestemming aankomt en jij kan zuchten: ‘zo, die dag hebben we weer overleefd dit jaar’
Haar advies is om niet meer elk jaar op die trein te stappen. Ook al lijkt er geen andere manier om die dag door te komen dan deze trein te pakken. De jaarlijkse trein van de 'verjaardag' van je verlies.
Ik herinner me nog mijn treinreis op die dag in de eerste jaren. Alles kwam weer terug. De diepte punten, de ruzies, mijn wanhoop, mijn vertrek, zijn wanhoop, zijn gezicht, het telefoontje etc.
Wat een kwelling. Die treinreis elk jaar weer was geen pretje. Het ging allemaal over de sterfdag en de periode ervoor. En niet over de man die ik liefhad zonder zijn verslaving, leugens en bedrog.
Dit had niets te maken met hem liefdevol herinneren. Totaal niet.
Ik herdacht zijn ellende elke keer als ik weer op die ‘sterfdagtrein’ stapte.
Dus na het lezen van haar blog werd het weer 28 augustus, de trein kwam er al aan. Al de herinneringen aan zijn dood en de maanden er voor begonnen zich al weer voor mijn ogen af te spelen nog voordat ik ingestapt was. Dus ik vroeg mezelf af of dit nou is waar ik elk jaar weer doorheen moet en is dit nou hoe ik me hem wil herinneren?
Het antwoord was een hele luide NEE, luider dan de trein.
Ik verliet het perron en rende weg.
Waar ging ik in plaats daarvan naartoe?
Ik ging naar zijn graf en branden een kaarsje. Ik zocht contact met mensen die hem gekend hebben. Haalde mooie, prettige, vrolijke herinneringen op. At een van zijn favoriete gerechten en ik glimlachte als ik zijn naam noemde.
Ja, natuurlijk is het verdrietig. Ja natuurlijk zijn er tranen. Het is k*t. Het spijt me maar er is geen ander woord voor. Je hart zal zwaarmoedig zijn. Maar stap niet meer op die ‘sterfdagtrein’.
Loop er van weg en vind de lucht, de maan, de zee. De herinneringen. Het pad. De viering.
Aanstaande november zou hij 70 geworden zijn. Op zijn geboortedag ga ik ook naar zijn graf en terwijl ik een kaarsje aansteek bedank ik hem weer voor alles wat hij me aan vreugde en liefde gebracht heeft.
Die trein, die rijdt niet meer voor mij. Ik sta niet meer te wachten op het perron.
Sindsdien gebruik ik deze gedenkdagen als een reden, een excuus, om het leven van de man met wie ik gelukkige jaren gehad heb te vieren.
Ja, het is triest en niet eerlijk en waarom koos hij niet voor een andere oplossing, maar die gedachtestroom brengt me weer terug op die trein. En dat is niet wat hij gewild zou hebben. Hij wilde juist dat ik vrij zou zijn. Niet gevangen in een trein met herinneringen aan de donkerste periode.
Ik vraag je hetzelfde. Stap niet op die trein, het leidt nergens toe.
Want: Ons herstel lig in de herinnering aan hoe ze hebben geleefd (in goed dagen), niet in hoe ze zijn overleden.
GOED NIEUWS!
Ik heb na het overlijden van Peter en tot op de dag van vandaag veel baat bij de EFT-methode. Ook bij het anders omgaan met zijn sterfdag heeft het me enorm geholpen.
Eind september geef ik de workshop ‘Zelfhulp bij rouw’ waarbij je met dit geweldige hulpmiddel kan kennismaken en leren toepassen.
Reactie plaatsen
Reacties