Afscheidsbrief

Mijn man heeft bij zijn overlijden door zelfdoding een afscheidsbrief achter gelaten.

Van veel Nabestaande van zelfdoding hoor ik dat er vaker niet dan wel een afscheidsbrief(je) is.  Als er al iets is, in de vorm van een briefje op papier of een appje of mail, geeft dat niet altijd duidelijkheid of uitleg. Vaak zijn het vage onsamenhangende woorden.

Maakt het voor de Nabestaande van zelfdoding dan uit of er een afscheidsbrief is of niet?

Is het er niet dan blijven de Nabestaande in het ongewisse. De idee dat een afscheidsbrief enig inzicht  of antwoord zou hebben kunnen geven op de grote vraag: ‘waarom?’

Als je nabestaande bent van zelfdoding dan is er bijna altijd de vraag: ‘waarom?’

Sommige Nabestaande van zelfdoding weten of vermoeden wel wat de reden was. Dat er problemen waren en wat misschien uiteindelijk de doorslag heeft gegeven. Maar dan nog zou je graag antwoord willen hebben op al je vragen. Zoals bijvoorbeeld hoelang deze gedachte al door zijn/haar hoofd spookte, waarom nu, en nog duizen-en-een andere vragen.

Is er echter wel een briefje dan is dat nog geen garantie op helderheid of uitleg en het maakt het echt niet minder schokkend.

Mijn man heeft wel een afscheidsbrief achter gelaten.

Hij schrijft onder andere:

Lieve Allen,

Hè, is het nou al afgelopen?!

Ja, het wordt te zwaar. Excuses aanbieden heeft geen zin. Dit is mijn beslissing. Niet treuren, jullie allemaal (tis maar een stukkie van de Eeuwigheid!).

Hij schrijft voor diverse familie en vrienden iets persoonlijks, maakt grapjes en verwijst naar gebeurtenissen en eindigt dan:

Beseffend, dat het voor jullie erger is dan voor mij, verblijf ik (in heaven) hoogachtend, P.

Helpt het mij? Troost het mij? Voor mij was het wel een bevestiging van wat ik dacht dat zijn beweegreden waren. Wat mij echter verbaasde en verdrietig maakte is dat hij deze brief eind juli schreef en het 28 augustus pas heeft gedaan. Hij heeft dus in ieder geval  ruim 4 weken al met deze plannen rond gelopen. Het was geen impulsieve daad. Terwijl wij in één huis woonden, in één bed sliepen heb ik niet vermoed dat hij zo vastgelopen was en geen andere uitweg meer zag.

Dat deed pijn. Daar voelde ik me verantwoordelijk voor. Ik kon hem niet meer bereiken door zijn alcoholverslaving en hij kon ook niet meer uitreiken naar mij. Ik had me uit zelfbehoud voor hem afgesloten. Ik voelde me door hem in de steek gelaten omdat hij zijn verslaving niet wilde aanpakken. Voelde hij zich aan de ander kant door mij in de steek gelaten? Ondanks diverse afkickpogingen en opnames kon hij zijn verslaving niet de baas worden. Werd het leven daarom te zwaar?

Voor hem was er (denk ik dan) nog maar één manier.

Dus of er een afscheidsbrief is of niet, er blijven (voor) altijd vragen open voor nabestaande van zelfdoding.

Wil jij de rest van je leven niet blijven lijden onder de ‘waarom-vraag’?

Kende je degene die overleden is door  zelfmoord goed? Ga dan met de kennis die je hebt over deze dierbare na wat jij denkt dat het zou kunnen zijn. Of wat zou je kunnen verzinnen. Ga er dan vanuit dat je hem/haar goed genoeg kende om het juist te hebben. Dit vervolgens ook aannemen en accepteren als antwoord zal je verder helpen in je rouwproces.

Wil je hier hulp bij hebben neem dan contact met me op.